“ვიცოდი, რომ ეს იყო ვირუსი, რომელიც ვერაფრით მივხვდი საიდან ამეკიდა”
საქართველოში, ცოტა ხნის წინ, არცთუ ისე ცოტა ადამიანი მზად იყო კარანტინის დარღვევისთვის ათასები გადაეხადა, ბევრს დღესაც ეზარება ხელის დაბანა, პირბადის გაკეთება, ბევრს კი საერთოდ არ სჯერა კორონავირუსის არსებობის და შეხვედრისას იძულებით გადაგეხვევა, გადაგკოცნის და თან სიცილით შეგარცხვენს კოვიდ 19 – ის რომ გეშინია. ნიუ – იორკში მცხოვრები თეა თუაშვილის წერილი კიდევ ერთხელ შეგვახსენებს, რომ ვირუსი რეალურია და მისგან არსად არავინაა დაზღვეული.
„თქვენს წინაშეა ჩემი, კოვიდ ანტისხეულების ტესტი.
როგორც მოსალოდნელი იყო ამოვიდა პოზიტიური. რაც იმას ნიშნავს რომ მე ნამდვილად გადავიტანე კორონავირუსი ამა წლის აპრილის თვეში….
ვიცი საკუთარ დაბადების დღეზე, საჩუქრების კეთება…
ყველაფერი დაიწყო დაბადების დღემდე 5 დღით ადრე.
სასაში ვიგრძენი სიმძიმე და დაჭიმულობა. მეგონა ატმის კურკა გამეჩხირა, თითქოს ყლაპვაც მიჭირდა. ეს შეგრძნება გაგრძელდა მხოლოდ 1 დღე. დილას თავს უკვე ჩვეულებრივად ვგრძნობდი.
ოთხი დღის შემდეგ, ფანჯრის გაღების დროს, მძაფრად ვგრძნობდი ოკეანის და თევზების სურნელს ( თუმცა ოკეანიდან საკმაოდ შორს ვცხოვრობ ), ისეთი სასიამოვნო იყო ეს სუნი, ხშირად ვაღებდი ფანჯარას და ხარბად ვიყნოსავდი ჰაერს. ეს ჰარმონია ბუნებასთან და სავარაუდოდ პარალელურად ადაპტირება ჯერ კიდევ უხილავ ვირუსთან 2 დღე გაგრძელდა.
12 აპრილს, დილით ცხვირში გაციების დაწყების წინა ასე ვთქვათ, შეღუტუნება მქონდა 🙂 ყელში დამეწყო ქავილის მაგვარი შეგრძნება და მსუბუქი წვა. დავკარგე გემო და ყნოსვის შეგრძნება.
ღამით კი უკვე სიცხე მომცა.
დილას ტანი ძლივს ავწიე ლოგინიდან ისეთი დაღლილი ვიყავი, მტკიოდა ყველა კუნთი და ძვალი. ხელზე რომ ოდნავ თითებს შევახებდი ის კუნთი თითქოს უკვე მოგლეჯილი მქონდა. აი, კაიფში რომ არიან და პატარა შეხებაც რომ აპანიკებთ აი ასეთი რამ იყო დაახლოებით. გული მქონდა ისეთი აჩქარებული, გულის უკმარისობით გამოწვეულ პაციენტებს რომ აქვთ, მუცლით რომ სუნთქავენ, აი ასე ვიყავი ზუსტად.
არ მახველებდა, მაგრამ მიჭირდა სუნთქვა, ისიც ტელეფონზე დიდ ხნიანი საუბრის (5 წუთამდე) დროს.
შევნელდი, ყველაფერს ნელა ვაკეთებდი. ვერ ვკითხულობდი, ვერ ვუყურებდი ვერაფერს, სახლშიც კი რომ ვრეკავდი მესენჯერით 2 წუთზე მეტს ვერ ვლაპარაკობდი ისე ვიღლებოდი.
დედაჩემს რომ ვუთხარი მგონი კოვიდი მაქვსთქო, არ მჯერაო და მეტი არც გახსენებია…
სიცხე ვერ დავიგდე ვერაფრით, ვერც იბუპორფენმა მიშველა ვერც ტაილენოლმა, დაილოცოს ედვილი. სიცხის დაწყებიდან მესამე დღეს, მხოლოდ ამ საყვარელმა ცისფერმა ტაბლეტებმა მომიხსნა სიცხე. პერმანენტულად ვიღებდი ჩემი ალერგიის წამალს, ჰიდროქსიზინს, (ქლორიქვინი ამ ჯგუფში შედის და იმედი მქონდა რომ მდგომარეობას შემიმსუბუქებდა) .
ჩემს ექიმთან დავნიშნე ზუმის აპლიკაციით ონლაინ-ვიზიტი. მოისმინა ჩივილები და მითხრა, რომ ალერგია ნამდვილად იყო, მაგრამ შეიძლებოდა კოვიდიც მქონოდა. გამეგრძელებინა ატარაქსის მიღება და ტაილენოლი, ან რომელიმე ის სიცხის დამწევი, რომელიც ჩემზე კარგად მოქმედებდა.
დავურეკე ჩემს უკარგეს, დიანა ჟღენტს ( და ალბათ ისტორიას არ ახსოვს ასეთი ყურადღებიანი გენ. კონსული ნიუ -იორკში და ნამდვილად იმსახურებს დაფასებას და მადლიერებას იმიგრანტებისგან და არამარტო ), რომელმაც მაშინვე დამაკავშირა ნიუ-იორკში ქართველ ექიმთან, ვინც მომისმინა და მითხრა,, რომ რახან ოდნავ სიტკბოს ვგრძნობდი დაშაქრული ჩაის დალევის დროს ( ეს ერთადერთი, შაქრიანი ჩაი მინდოდა , საერთოდ უშაქროს ვსვამ), იმედი იყო, რომ კოვიდი არ მქონდა. დამამშვიდა, თუმცა მონიტორინგი გაგრძელდა.
ამ ხნის განმავლობაში სიცხე 38-ზე მაღლა არ ასულა. ტეპერატურა გაგრძელდა სამი დღე.
სულ მეძინა. ფიზიკურად არაფრის თავი მქონდა. ვიწექი და ვიცოდი, რომ ეს იყო ის ვირუსი, რომელიც ვერაფრით მივხვდი საიდან ამეკიდა. პიციდან, რომელიც დელივერით მოიტანეს? უბერიდან, სადაც ქართველმა მძღოლმა მითხრა, რომ წინა დღით ქართველი იმიგრანტი მიიყვანა საავადმყოფოში? კი მაგრამ ხელთათმანები ხომ სულ მეკეთა, პირბადეც, სათვალეებიც, ქუდიც მეხურა? სად, რანაირად, ხომ სულ სახლში ვიჯექი. ხელებს ხომ ხშირად ვიბანდი? ამ ინსტრუქციებსაც ხომ ვასრულებდი? ვერაფრით ვერ მივხდი საიდან. ის კი ვიცოდი, რომ მე ამით არ მოვკვდებოდი. უბრალოდ მეწყინა და მოვიწყინე, რომ მე დამემართა. მე, რომელიც ასე ვფრთხილობდი და მაინც ვერ ავცდი.
კოვიდ19, სარსის თუ კორონავირუსის დასკვნითი ეტაპი იყო დაირეა. ჩემმა ოჯახის ექიმმა, რომელთანაც სულ მიმოწერა მქონდა, ამიკრძალა რძის პროდუქტები და რჩევა მომცა მეცადა იმოდიუმი, ვნახოთ როგორ იმოქმედებსო… როგორც კი შევწყვეტდი მიღებას, დაირეა კვლავ იწყებოდა. იმოდიუმის გარეშე დაირეა არ ჩერდებოდა და ბრძოლის ეს ეტაპი კიდევ 3 დღე გაგრძელდა. როგორც მერე აღმოჩნდა, ეს იყო კოვიდის დასრულების დასაწყისი. იმოდიუმმა დაამშვიდა გულიც, რომელიც მუცლით აღარ სუნთქავდა და დამიბრუნა ენერგიაც, რომ მეყიდა პროდუქტები, გამერეცხა სარეცხი და დამიბრუნა ყნოსვის და გემოს შეგრძნება.
ჩემი კოვიდ19 გაგრძელდა 14 დღე. ენერგიის და ყნოსვის დაკარგვიდან ამ ყველაფრის აღდგენამდე.
ახლა ავდგები და ჩემს ამერიკელ ექიმს მივწერ, რომ ჩემს სისხლში ანტისხეულები აღმოჩნდა და საჭიროების შემთხვევაში პლაზმის გამოყენებისთვის მზად ვარ.
ახლა კი სძინავს, მაგრამ ხვალ დედაჩემს დავურეკავ და ვეტყვი, რომ კიდევ კარგი არ დაიჯერა და მაშინ ჩემთან ერთად არ ინერვიულა და ყველაფერი ასე კარგად მორჩა.
უუფ, ამოვისუნთქე, ხვალიდან პირბადეს დავემშვიდობები და მაკიაჟს გავიკეთებ.”
კომენტარები
