გაბრიელ სუნდუკიანი – თბილისური თავშეყრის სასურველი სტუმარი
ისტორიას შემორჩა ცნობა, რომ ის ნაღდი თბილისელი გახლავთ. ჯერ კიდევ მისი ბაბუა, არუთინა, თბილისში ყოფილა დაბადებული და გაზრდილი. მის წინაპრებზე კი არავინ არაფერი იცის იმის გარდა, რომ ოდითგან ისინი სკივრების ოსტატები იყვნენ. ის, რაც მაშინ თბილისში ხდებოდა, გაბრიელ სუნდუკიანისთვის უცხო არ იყო – ყოველთვის მოვლენების ეპიცენტრში აღმოჩნდებოდა ხოლმე. თქვენ წარმოიდგინეთ, 1865 წელს თბილისელ ამქართა გამოსვლაშიც კი მიუღია მონაწილეობა. ოჯახში ქართულად საუბრობდნენ. პიესების წერა ორმოცს მიტანებულს დაუწყია. წერდა სომხურად, ოღონდ თბილისური გამოთქმებით და დიალექტით. იოსებ გრიშაშვილის თქმით: “პეპო თბილისის ქარგაზეა გაშლილი. ამ პიესის მთავარი გმირი ძველი თბილისის ტიპია და ყველაზე უმეტესად თბილისელებს ესმით მისი მნიშვნელობა. ამიტომ იყო, რომ ერთხელ “პეპოს” თარგმნა სცადეს სომხურიდან სომხურად, ვინაიდან სუნდუკიანცის ქალაქური დიალექტი ყველა სომეხს არ ესმისო”.
ქუთაისის და თბილისის სცენაზე ხშირად იდგმებოდა სუნდუკიანის პიესები. გაბრიელი თავად ესწრებოდა თითქმის ყველა რეპეტიციას და შენიშვნებს და მითითებებს აძლევდა მსახიობებს. ის ყველა მსახიობს იცნობდა, ვინც მის პიესებში თამაშობდა, ყველა უყვარდა და პატივს სცემდა.
გაბრიელ სუნდუკიანი თბილისური თავშეყრის სასურველი სტუმარი იყო ყოველთვის, კარგად უკრავდა თარზე, ძალიან უყვარდა ქალაქური მუსიკა და პირდაპირ აღტაცებული იყო ნატო გაბუნიას ნამღერით.
გაბრიელი მეგობრობდა აკაკი წერეთელთან. თვითმხილველთა თქმით, ისინი ხშირად სეირნობდნენ გოლოვინის პროსპექტზე, ხელკავით და გატაცებით საუბრობდნენ. რაფიელ ერისთავის დაბადების დღეზე კი, როცა სომეხი დრამატურგის პერსონალური სადღეგრძელო შესვეს, გაბრიელს შემდეგი სიტყვები უთქვამს: “მე კერძო სადღეგრძელოს ღირსი არა ვარ დღეს, რადგან ყოველივე ამისთანა სადღეგრძელო მარტო ჩვენს იუბილარს ეკუთვნის. ამასაც მოგახსენებთ ჩვენი გვარის მაგიერათ, რომ ჩვენ, საქართველოში აღზრდილი სომხები, ქართული მიწითა ვართ გაზრდილი, ჩვენ საქართველოს ჭირის და ლხინის მუდამ თანამოზიარენი ვყოფილვართ და ვიქნებით!”
მწერალთა სახლი – ახალი ძველი ამბები ეკა მახარაშვილისგან
კომენტარები
