ლუგარის ლაბორატორიის თანამშრომლის ემოციური ამბავი – როგორია ერთი სამუშაო დღეს პანდემიისას
ლელა ურუშაძე ერთ-ერთია იმ ადამიანებიდან, რომელიც ლუგარის ლაბორატორიაში, ფაქტობრივად, 24 საათის განმავლობაში მუშაობენ. ისინი დღეში ასობით ნიმუშს ამოწმებენ კორონავირუსზე და მათი მისამართით გამოთქმულ მადლობასაც გადაჭარბებულს ეძახიან, ხოლო გმირობას- მოკერებულ იარლიყს, რადგან ეს მათი ცხოვრება და მათი არჩევანია.
ლელა ურუშაძე სოციალურ ქსელში ლუგარის ლაბორატორიის მუშაობის ერთ ჩვეულებრივ დღეზე ყვება:
“დღეს ჩვენი ჯგუფია მორიგე, ექვსნი ვართ: მე, ჯაშო, ხმალიკა, მეკო გვანცა და ნატალია.
დილის 11 საათია, უკვე 92 ნიმუშია, ერთი ბოქსში ჯდება, მეორე მონაცემს კარნახობს, მესამე გარეთ ამთავრებს რეაქციას, ერთსაც მონაცემები შეყავს. მიმღებიდან ჭიჭყიმ შემოყო თავი, ნიმუშები მოგვაწოდა: -კიდევ 60 დაემატა გოგოებო, მერე 70… 80, . სადღაც 4 საათის შემდეგ ჯაშო წუწუნებს რომ ძალიან მოწყურდა და რომ ვეჩხუბებით ეხლავე ადექი და მე გავაგრძელებ შენ სამუშაოსო, ის კითხვას გიბრუნებს – შენ არ გშია ან არ გწყურიაო? თან ყველაფერი უნდა გაიხადო და შემოსვლისას ისევ მოემზადო, ჩაიცვა და შემოხვიდე პროცედურულად იმხელა ამბავია, აღარ დგება.
როგორც იქნა, გავუშვით პირველი რეაქცია, 94 ნიმუში, შესვენებაზე გავდივართ. კართან ჟურნალისტი გვეღობება, შეიძლება გადაგიღოთ როგორ ისვენებთო, ცოტა უხეშად იშორებ უარით, მერე ხვდები რომ ეს სიუხეშე დაღლილობის ბრალია და გაღიზიანება კი ალბათ მოკერებული გმირობის იარლიყიდან მოდის, არადა ეს უბრალოდ ჩვენივე არჩეული გზაა, ჩვენი პირდაპირი მოვალეობა !
ღამის 10 საათია უკვე, 310 ნიმუშია გაკეთებული და კიდევ 75 მოვიდა, შესვლამდე ხმალიკა დედას ურეკავს, მისმა 3 წლის მაშომ თუ დაიძინა და როგორ ჭამა, აინტერესებს, ჩვენ დედები გვირეკავენ, გვეკითხებიან როდის დავბრუნდებით და თუ ვჭამე (ჰო, მართლა, საკვები სულ გვაქვს სხვადასხვა ორგანიზაციების, კეთილი თანამშრომლების და ხანაც უცნობი გულშემატკივრების წყალობით.)
შედეგებს ვნახულობთ 17 დადებითია, ავნერვიულდით, გადავამოწმეთ და ყველა განმეორებაა ანუ ჰოსპიტალიდან გასაწერად ვუმოწმებთ პაციენტს ვირუსის არსებობას, ანუ ახალი შემთხვევა ჯერჯერობით ამ პარტიაში არ არის, ამ დროს გვაქვს სიხარულის შეძახილი თუ სიმღერა, რომლითაც ერთმანეთს ვუზიარებთ ამ ძალიან მაგარ ამბავს.
11 საათია ჩვენს მეგობარ ეპიდემიოლოგებთან ვრეკავთ ჩვენზე ყოჩაღებთან – გორი მოგვაქვს, ბოლნისი გზაშია, მარნეულს ნახევარ საათში შემოიტანენ, სხვა სალაპარაკო თემაც აღარ გვაქვს. ადმინისტრაციიდან გვირეკავენ, გვთხოვეს სახლში წადით, ნუღარ აგრძელებთ მუშაობას არ გადაიღალოთო, მაგრამ მეორე დღეს მეორე ჯგუფს არ გვინდა დავახვედროთ ძალიან ბევრი საქმე, თან ექიმებიც ელიან პასუხს. ახალ ნიმუშებს ვდგამთ და შემდეგ პარტიას ველოდებით, სადაც იმედი გვაქვს, რომ ისევ ცოტა იქნება დადებითი. “გაგვიმართლა” 440 დან მხოლოდ 20 ია ახალი შემთხვევა.
ღამის სამი საათია სახლში შევდივარ მაგიდაზე ფურცელი მხვდება „დედა მიყვარხარ“ და ბლინის გამოცხობის პირველი მცდელობა, ეს ჩემი შვილია.
დაძინებამდე ფეისბუქს უაზროდ ვსქროლავ და პოსტი მხვდება, რატომ არ შეიძლება გვქონდეს მხოლოდ ათობით დადებითი და რატომ ვმალავთ შემთხვევებს, ვეღარც ვბრაზდები.
დღეს ჩვენი ჯგუფში ყველაზე პატარა გვანცა 25 წლის გახდა და ლუგარში 12 საათზე ერთად ჩავაქრეთ ტორტზე სანთელი.
კომენტარები
