„ძვირფასო ქალბატონო ჯაფარიძე,
ვერ წარმოიდგენთ, როგორ გამაკვირვა და და გამახარა თქვენმა წერილმა! რამდენიმე დღეში საჩუქრად მივიღე წიგნი, რომელშიც თქვენ მიერ შესრულებული ანას როლის რამდენიმე ფოტოა დაბეჭდილი. ამ ფოტოებმა ჩემზე ძალიან იმოქმედა… ახლა ვიცი, როგორი ხართ გარეგნულად და როგორი შინაგანი სამყარო გაქვთ. თქვენმა დიდმა ხელოვნებამ ტელევიზიითაც კი აღაფრთოვანა მაყურებელი… წარმომიდგენია, როგორ მოქმედებს თქვენი თამაში თეატრში, სცენიდან, სადაც მაყურებელთან კავშირი და ზემოქმედება ბევრად ძლიერია, არ წყდება ტაში, ოვაციები…
… ვიცი, რომ ანას დღიური გამოცემულია ქართულ ენაზე. სამწუხაროდ, ამ გამოცემის ერთადერთი ასლი მაქვს.
ჩემი აზრით, ანას დღიურს იმიტომ ჰქონდა ამხელა გამოძახილი მსოფლიოში, რომ მიუხედავად უდიდესი განსაცდელისა, ის გაბოროტებული კი არ წერს, ადამიანური სიკეთისა სჯერა.
დადგება დრო, როცა ადამიანები არ შეეცდებიან ძალმომრეობითა და ომით წაშალონ ყველაფერი, რითაც ერთმანეთისგან განსხვავდებიან; მშვიდობიანად იცხოვრებენ, შემწყნარებელნი იქნებიან, პატივისცემით მოეკიდებიან ერთმანეთს.
კიდევ ერთხელ გულითად მადლობას გიხდით ყველაფრისთვის, რაც ანას ხსოვნისთვის გააკეთეთ. გისურვებთ ყოველივე კარგსა და კეთილს.
თქვენი ოტო ფრანკი
მომიკითხეთ რეჟისორი და მსახიობები.
შვეიცარია. ბილსფერდენი.
5 მარტი 1970 წ.”