რამდენიმე დღის წინ სოციალურ ქსელში გერმანელი გოგონას პოსტი გამოქვეყნდა. გოგო, სახელად, ალმუთი #spend4sessonsingeorgia-ს კამპანიას შეუერთდა და ადამიანებს მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნიდან საქართველოში მოგზაურობისკენ მოუწოდებდა. ერთი შეხედვით არაფერი იყო უცნაური, გარდა იმისა, რომ პოსტი ქართულ ენაზე, საკმაოდ გამართულად გახლდათ დაწერილი.
„ქართული კვირა“ საქართველოზე შეყვარებულ გერმანელს მალევე დაუკავშირდა. ჩვენ მიერ გერმანულ ენაზე მიწერილ თხოვნაზე, მოგვემზადებინა ინტერვიუ, მალევე მივიღეთ პასუხი -„კი, თუ ქართულად ვისაუბრებთ“.
როგორც აღმოჩნდა, ალმუთი ქართულ ენას სწავლობს. კახეთში საქველმოქმედო საქმიანობისა და მოხალისედ მუშაობის შემდეგ, საქართველოს სიყვარული გერმანიაში გააგრძელა, სადაც „ლალისთან“ ერთად ცხოვრობს. „ლალი“ ქართველი ძაღლია, რომელიც ქუჩაში ცხოვრობდა, გერმანიაში კი სწორედ ალმუთის წყალობით აღმოჩნდა.
როგორც ალმუთი ამბობს, ხშირად მისი არ სჯერათ. უკვირთ, როგორ ისწავლა უცხოელმა რამდენიმე თვეში ქართული ენა, თანაც დამოუკიდებლად. ამიტომაც, მისივე თხოვნით, ინტერვიუს ტელეფონით ვწერთ, „რომ არავინ იფიქროს, ვინმემ პასუხები დაუწერაო“.
„თუ გნებათ, ქართულად ჩავწეროთ ინტერვიუ… მე შემიძლია თქვენი შეცდომები გავასწორო, ესეც ჩემი მოვალეობაა…
_უკაცრავად, მოვალეობა რას ნიშნავს?
_Pflicht…
_აი, ზუსტად ასე ვსწავლობ ქართულს“
გვწერს ჩვენს შეთავაზებაზე პასუხად და საკუთარი თავის შესახებ მოყოლას იწყებს:
მე ალმუთი ვარ, 22 წლის გერმანელი, რომელმაც 1 წელი საქართველოში იცხოვრა, ისწავლა და შეიყვარა ქართული ენა და უნდა, რომ ეს ქვეყანა ბევრ ადამიანს გააცნოს. საქართველოში ყოფნისას, ხალხი ძალიან თბილად მექცეოდა, ფისოს მეძახდნენ ხოლმე მოფერებით და ზედმეტსახელადაც შემრჩა. ამიტომაც სოციალურ ქსელებშიც კი 2 სახელი მაქვს – Almuth Fisoo.
_ ვისგან და როგორ გაიგეთ საქართველოს შესახებ?
_ სკოლა 2016 წელს დავამთავრე და 1 წელი გერმანიაში, საავადმყოფოში მოხალისედ ვმუშაობდი. სწორედ აქ გავიცანი რამდენიმე ქართველი გოგო და მალევე დავმეგობრდით. მომწონდა მათი საუბარი, ძალიან ლამაზად ჟღერდა ქართული ენა და თავადაც საოცრად თბილები იყვნენ. მათ მასწავლეს თავიდან რამდენიმე ქართული სიტყვა, ძალიან მარტივით დავიწყეთ – „გამარჯობა… როგორ ხარ… გოგო… ბიჭი“ და ასე შემდეგ. ამის შემდეგ გაიზარდა სურვილი, ქართული ენა უკეთ მესწავლა. ულამაზესი ქართული ანბანი თავადვე ვისწავლე და სულ ვოცნებობდი, რა კარგი იქნებოდა, ოდესმე საქართველოში წავსულიყავი.
_ რატომ გადაწყვიტე ჩვენი ქვეყანა მოგენახულებინა და როდის ჩამოხვედი პირველად?
_ 2017 წელს ინტერნეტში გერმანული პროგრამა ვიპოვე და პირველად შემოდგომაზე, რთველის დროს ვეწვიე საქართველოს. გამოვექეცი გერმანიიდან სიძულვილით, ჩაგვრითა და გარიყულობით სავსე გარემოს, საქართველოში კი გაშლილი ხელებით მიმიღეს. აქ არ აინტერესებდათ, ვინ ვიყავი და რა შეცდომები მქონდა ცხოვრებაში დაშვებული, არც ჩემი სიმორცხვე აწუხებდათ. პირველი შემთხვევა იყო, როცა თავს არ ვგრძნობდი დაჩაგრულად იმის გამო, რომ სხვებზე უფრო მეტს ვფიქრობდი, ვიდრე საკუთარ თავზე – საქართველოში ყველა ასე იქცეოდა. ეს იყო ჩემთვის ყველაზე დიდი ემოცია, ყველაფერ მატერიალურზე მეტი. პატივი იყო ჩემთვის, მრქმეოდა საქართველოს სტუმარი. ყველა ჩემს მეგობარს და მასპინძელს მინდა ვუთხრა მადლობა იმ ღიაობისთვის, რომლითაც თვალები ამიხილეს და მაჩვენეს, რა არის ცხოვრებაში მთავარი. საქართველო აერთიანებს ადამიანებს მეგობრობით, სიყვარულით, გულიანობითა და სიამაყით… კულტურული და ეროვნული საზღვრების გარეშე.
_ რა სირთულეები შეგხვდა საქართველოში?
_ პირველი ვიზიტი რთული გამოდგა. მახსოვს, ერთხელ ცუდად გავხდი და თბილისში ექიმთან წასვლა დამჭირდა, მაშინ ქართული თითქმის არ ვიცოდი და ძალიან დაბნეული ვიყავი. რა თქმა უნდა, ქართველები დამეხმარნენ ყველაფერში და მომიარეს. მასწავლებელი არ მყოლია, ვერც რაიმე კურსი ან გაკვეთილები ვიპოვე, სადაც გერმანელს ქართულ ენას შეასწავლიდნენ, ამიტომ თავად მიწევდა ენის შესწავლა. შეიძლება ითქვას, ქართული აბსოლუტურად დამოუკიდებლად ვისწავლე.
_ შენი საქველმოქმედო საქმიანობის შესახებაც რომ მოგვიყვე, როგორც ვიცი, უნარშეზღუდულ ბავშვებს ეხმარებოდი…
_ ამ პროგრამით 1 წელი კახეთში ვიცხოვრე. იქ, სადაც მე მოხალისე ვიყავი, 70-მდე ადამიანი ცხოვრობდა – უნარშეზღუდული და ობოლი ბავშვები, მარტოხელა დედები. სიმართლე გითხრათ, რთული იყო ამდენ ადამიანთან ერთად ცხოვრება და საკმაოდ დატვირთულიც ვიყავი.
მაგრამ მაინც ძალიან მომწონდა იქ ყოფნა – ვენახებში, სათბურებსა და მინდვრებში მუშაობისასაც ვეხმარებოდი, შინაური ცხოველებიც კი გვყავდა.
_ რამდენად რთულია შენთვის ქართული ენის შესწავლა? უცხოელები ხშირად აღნიშნავენ, რომ ქართული ძალიან რთული ენაა…
_ ქართული ენის შესწავლა რომ დავიწყე, მაფრთხილებდნენ, ეს არ იქნეოდა მარტივი, მით უმეტეს მასწავლებლის გარეშე. მაგრამ ძალიან დიდმა სურვილმა და მონდომებამ შემაძლებინა ეს ყველაფერი. მოსმენით სწავლა რთული იყო, ხშირად არასწორად მესმოდა ბგერები და უამრავ შეცდომასაც ვუშვებდი. შეცდომებს არავინ მისწორებდა ხოლმე, ალბათ ეგონათ, მეწყინებოდა, არადა ძალიან მჭირდებოდა, დამხმარებოდნენ, რომ რაღაცები არასწორად არ დამმახსოვრებოდა. ახლა, გერმანიაში ყოფნისასაც ვცდილობ ქართული გავაუმჯობესო:
დედაჩემი: დილა მშვიდობისა, როგორ ხარ?
მე: გვ…ფრ..ც..ქვ..ნი .. . გვფ..რც..ქ..ვნი …. აჰჰ, დედა, დილა მშვიდობისა, კარგად ვარ!
„გვფრცქვნი“ ჩემი ახალი საყვარელი სიტყვაა, ასეთი შემთხვევები ჩვენს ოჯახში კი საკმაოდ ხშირი.
_ ადამიანებთან კომუნიკაცია არ გიჭირდა?
_ მარტივად შევდიოდი ქართველებთან კომუნიკაციაში. რომ იგებდნენ, ქართულად საუბარი შემეძლო, სიხარულით მესაუბრებოდნენ, სახალისოც კი იყო მათთვის. აღფრთოვანებულები მისმენდნენ ხოლმე – მათ შემაყვარეს ეს ქვეყანაც.
_ როგორ სწავლობ ენას, გეხმარება ვინმე ან კერძო მასწავლებელი თუ გყავს?
_ გერმანიაში უნივერსიტეტში ვსწავლობ და 1 თვეა, რაც ქართულის მასწავლებელი მყავს. ჩემი ქართველი მეგობრებიც სულ მზად არიან დასახმარებლად, როცა რაიმე შეკითხვა გამიჩნდება.
_ რა იყო შენი მთავარი მოტივაცია ?
_ თქვენ რომ მითხარით, რა კარგად ფლობ ქართულსო, ესაა ჩემთვის ყველაზე დიდი მოტივაცია – ვიცოდე იმ ხალხის ენა, რომელიც მუდამ მზად იყო დამხმარებოდა, თუკი რამე დამჭირდებოდა, მუდამ ავლენდა ჩემ მიმართ სითბოსა და სიყვარულს. ვერც გადმოგცემთ, როგორ შეცვალა საქართველომ ჩემი ცხოვრება – სულ სხვა ადამიანი გავხდი.
_ რატომ მაინცდამიანც საქართველო? რა მოგწონს საქართველოში ყველაზე მეტად?
_ ხშირად მეკითხებიან ხოლმე, რატომ საქართველო? ბევრმა არც იცის ამ ქვეყნის შესახებ- სად მდებარეობს, რა ენაზე ლაპარაკობენ იქ და ა.შ. მე მათ ჩემს გამოცდილებას ვუყვები – როგორ ვცხოვრობდი, რა მომეწონა, რით განსხვავდებოდა გერმანიისაგან და ფოტოებსაც ვაჩვენებ ხოლმე. ამ დროს ხშირად მეუბნებიან, რომ გრძნობენ და ხედავენ ჩემს აღფრთოვანებას, როგორი ენთუზიაზმით ვყვები საქართველოზე.
საქართველოსა და ქართველებში ყველაზე მეტად სტუმართმოყვარეობა მომწონს, ძალიან თბილი და გულღია ერი ხართ უცხოელების მიმართ. უდიდესი ისტორია, კულტურა და ულამაზესი ბუნება გაქვთ. ქართული კულინარიაც განსაკუთრებულად მომეწონა, ისე, რომ 10 კილო მოვიმატე წონაში. თავადაც ვისწავლე ხინკლის მომზადება და ვხუმრობ ხოლმე, ქართველი შეყვარებული თუ მეყოლება, გამომადგება-მეთქი. ალბათ ყველა ხალხში არსებობენ კეთილები და ბოროტები, მაგრამ საქართველოში ყოფნისას არც ერთი წამით არაფრის შემშინებია და არც ნოსტალგია მაწუხებდა გერმანიის მიმართ. საქართველო გახდა ჩემი მეორე სამშობლო, რომელიც სულ მენატრება.
_ შენი აზრით, რა არის მთავარი განსხვავება ქართველი და გერმანელი ხალხის ცხოვრების წესს შორის?
_ ყოველთვის ძალიან მიკვირდა თქვენი სპონტანურობა – მაგალითად, სრულიად უპრობლემოდ, წინასწარი შეთანხმების გარეშე რომ შემეძლო სტუმრად წასვლა. მე გერმანულ პუნქტუალურობას, წინასწარ განსაზღვრულ გეგმებს ვიყავი შეჩვეული. ვფიქრობ, ერთმანეთისგან ბევრი გვაქვს სასწავლი: ჩვენ ზედმეტად დაფიქრებული ერი ვართ, თქვენ – ემოციურები და სპონტანურები – ალბათ, შუალედი საუკეთესო ვარიანტი იქნებოდა, მაგრამ მე მაინც მინდა, ისეთებად დარჩეთ, როგორებიც ხართ- იმიტომ, რომ ზუსტად ასეთები მიყვარხართ. ძალიან დიდ პატივს ვცემ თქვენს ისტორიას, კულტურასა და ტრადიციებს. ყველა ერს აქვს თავისი ნიშნები, თავისი თვითმყოფადობა, ამიტომ რთულია შეაფასო, რომელი ჯობია და რატომ – თუმცა ქართული ხასიათი ცალკე ფენომენია ჩემთვის, სიტყვები არ მყოფნის ხოლმე ამ ემოციების გადმოსაცემად.
_ გაქვს რაიმე საყვარელი ნივთი ან სუვენირი, რომელიც საქართველოს გახსენებს?
მაქვს არა, მყავს. – ჩემი საყვარელი „სუვენირი“, რაც საქართველოდან გამომყვა, არის „ლალი“ – ჩემი ძაღლი. ლალი კახეთში ვიპოვე და შეიძლება ითქვას, მე გავზარდე. თბილისში არსებობს ერთი ორგანიზაცია, რომელიც დამეხმარა მომეწესრიგებინა საბუთები და „ლალი“ გერმანიაში წამომეყვანა. ახლა ის აქ ჩემი ქართველი მეგობარია, რომელიც თითქმის ყოველთვის თან დამყავს.
_ რატომ დაარქვი ლალი?
_ ჩემი „ლალი“ ძალიან ლამაზი ლეკვი იყო, მე კი ამ სიტყვის შინაარსი მომწონდა. Rubin ჰქვია გერმანულად ქვას, მაგრამ ვარჩიე ქართულად დამერქმია. შემდეგ გავიგე, რომ საქართველოში ქალებს არქმევდნენ ლალის, თურმე ჩვენი თემის მზარეულსაც ასე ერქვა – ძალიან ბევრი სასაცილო შემთხვევა გადაგვხდა ამის გამო. ჩემს ლეკვს რომ დაინახავდნენ ბავშვები, სულ ეძახდნენ – „ლალი, სამზარეულოში რატომ არა ხარ ?! – წადი, მიხედე საქმეებს.“
_ არის შენს სამომავლო გეგმებში საქართველოს ადგილი?
_ წელს ჩავაბარე უნივერსიტეტში გერმანიაში, 2 წელიწადში კვლავ მომიწევს პრაქტიკების გავლა და ვფიქრობ, რომ ისევ საქართველოს ვეწვევი. მანამდე კი რამდენიმე უნივერსიტეტში მექნება პრეზენტაცია საქართველოს შესახებ. ვცდილობ რაც შეიძლება მეტ ადამიანს მოვუყვე ჩემი გამოცდილება, გავუზიარო ემოციები და გავაცნო ჩემი მეორე სამშობლო.
ავტორი: თამუნა ზარანდია